Hoe het allemaal begon (4/4)

Oktober brak aan, ik had me voorgenomen om aan niemand te vertellen wanneer we zouden beginnen. Daar hield ik mij weer geweldig aan, zoals nog vaker zou gebeuren, want iedereen om mij heen wist binnen een paar weken dat de eerste ronde eraan kwam. Ik was gewoon zo enthousiast dat ik het echt niet voor mij kon houden.

Ik had spuitjes gehaald bij de drogist en zo’n potje waar je normaliter urine in opvangt, want we gingen toch echt met potjes en spuitjes aan de slag. Gewoon zelfinseminatie bij mij thuis.

Zoals eerder gezegd had ik al maanden ovulatietesten gedaan, maar toen het geen repetitie meer was maar het echt goed moest zijn, vond ik het ineens toch wel moeilijk om in te schatten wanneer we het zouden moeten doen. Ik had gelezen dat het beste was om het om de dag te doen. Maar ja, welke dagen dan? Dat was iets wat ik die eerste ronde nog moest uitvogelen. 

De eerste ronde was echt zo ongemakkelijk, wat een gestuntel en gedoe. Toen hij zijn ding moest doen, zat ik te appen en te forummen in de berging van mijn huis om even later met mijn billen omhoog te liggen op mijn bed. Om het heugelijke feit te vieren van onze allereerste poging zijn we daarna uit eten gegaan. Het maakte het ook allemaal wat minder ongemakkelijk.

De keren daarna was het al iets minder ongemakkelijk en vervolgens brak het wachten aan. Echt, welke idioot heeft bedacht dat je nog zeker 2 weken moest wachten voordat je wist of je zwanger was of niet? Het waren echt de langste 2 weken van mijn leven. Ik zat inmiddels op een forum, en jeetje, wat maakten we elkaar gek met symptomen opnoemen en vergelijken. En de eersten die al heel vroeg testen en dan of al tuurstreepjes hadden (die ik echt NOOIT zag) of OMO-witte testen hadden. Gek werd ik ervan, maar het was toch ook fijn om samen met andere vrouwen op het wachtbankje te zitten. 

Ik wist door maandenlang te temperaturen dat mijn temperatuur 1 dag voordat ik  ongesteld moest worden omlaag zakte, dus toen ik 2 dagen voor mijn nod (‘niet-ongesteldheidsdag’, red.) mijn temperatuur zag kelderen wist ik het eigenlijk al, maar toen ik 2 dagen later dan echt ongesteld werd heb ik heel erg gehuild. Natuurlijk, ik wist dat het wel heel erg bijzonder zou zijn als het na 1 keer al raak zou zijn, maar toch deed het tegelijkertijd zoveel pijn, het voelde zo oneerlijk. Ik wilde al zo lang een kindje. J. vertelde dat toen hij het hoorde van mij ook gevloekt, geschreeuwd en gehuild heeft. Ook al hadden we geen relatie samen, toch konden we het zo samen delen.

Echt lang om hierbij stil te staan hadden we ook niet, want ik mocht 9 dagen later alweer beginnen met ovulatietesten. Nadat we wat dagen zelfinseminatie hadden gehad, brak het lange wachten weer aan. Ik zat nog wel in een topic met mede-wachtbankvrouwen, maar ik las er niet zoveel meer in mee. Ik had ook echt helemaal nergens last van qua symptomen, dus het ging zijn gangetje. 

Een paar dagen voor mijn nod kreeg ik ineens klachten die ik daarvoor met mijn menstruatie nog nooit had gehad: pijn in mijn lage onderrug en ik had jeuk. Vreselijke, gekmakende jeuk aan mijn buik en borsten. Mijn temperatuur bleef ook hoog en ik kreeg hoop, zou ik dan toch echt zwanger zijn? Ik haalde zwangerschapstesten van Kruidvat in huis en in de vroege ochtend deed ik mijn eerste test. Urine over mijn vingers en overal, mijn handen trilden echt vreselijk van de zenuwen. Na 5 minuten verscheen er een tweede streepje, ik was zwanger. 

Ik was echt zwanger!!! Vol ongeloof heb ik het tegen mezelf gezegd: ‘Ik word mamma, ik word mamma, IK WORD MAMMA! ♥