Wonderkind

2 uur lig ik al op mijn rug te persen. Je wil er niet uit. Droomkind, denk ik nog. Je doet alles op je eigen tempo. In mijn buik liet je je nooit leiden door handen die je wilden voelen bewegen, je bewoog wanneer je er zelf zin in had. Op muziek begon je heen en weer te deinen alsof je mij wilde vertellen dat dit voor altijd mocht duren en bij kinderen die gilden, liet je duidelijk merken dat je daar geen zin in had. Ik paste bij jou en jij paste bij mij.

Soms worden situaties uitputtend lang en ondanks dat iedereen positief bleef in de kamer wist ik een uur geleden al dat dit niet op deze manier ging lukken. Na 2 uur persen lag je nog steeds ergens voor in het geboortekanaal. Tijd voor overleg met een gynaecoloog werd er mij verteld. Eindelijk.

Daar stonden ze dan met zijn drieën tussen mijn benen te kijken en te voelen. Spoedkeizersnede of toch de vacuüm? Ze keken mij aan en voor ze ook maar iets konden zeggen riep ik weloverwogen dat ik graag de vacuümpomp wilde. Alsof het een product uit de winkel was waarbij een verkoper mij net daarvoor alle voors en tegens had uitgelegd en ik zelf mocht kiezen of ik voor een A- of toch een B-product wilde gaan.

Mijn benen gingen in de stangen, handschoenen werden aangetrokken, de vacuümpomp werd geshowd, de naald voor de verdoving kwam te voorschijn en de daarbij behorende schaar die wel even een grote knip kwam zetten werd nog even tussen mijn benen omhooggehouden. Pijnlijk zou het zijn, maar ik voelde niks. Het enige wat ik voelde was dat mijn kind er levend en wel uit moest komen.

De vacuümpomp werd op zijn hoofdje gezet. Ze trok en het schoot los. Mijn kind laat zich niet leiden door anderen, hij bepaalt zelf wanneer hij komt.
Poging twee. Na twee keer hard trekken was je hoofdje geboren, de opluchting die zich in de kamer verspreidde was groot, nu was het gewoon een kwestie van meepersen en een beetje trekken en draaien.

Je kwam niet, bleef liggen waar je lag, vast. Muurvast. Paniek. Rode knoppen die ingedrukt werden, mannen, vrouwen, verloskundige, gynaecologen, mannen in opleiding die zich ergens achterin verscholen, deden alsof ze er niet waren. Studieobject, dacht ik nog, ik ben officieel nu een studieobject. Iedereen stond er. Kort overleg, wie wat waar. De tijd tikte door en opeens voelde ik door mijn hele lijf een bepaalde rust. Ontspannen lag ik daar voor jou zodat jij hopelijk wat meer ruimte kreeg.
‘FIETSBEWEGINGEN ALSJEBLIEFT’ riep de vrouw met het donkere haar naar haar collega’s. Mijn benen werden de lucht in gezwaaid door twee vrouwen.
Het was duidelijk, zij heeft de leiding, alleen naar haar zal ik luisteren. Mijn ogen hielden haar in de gaten, ik draaide mijn hoofd om, mijn man stond links naast mij in een hoekje. Hij had zich afgesloten van dit hele tafereel omdat hij ruimte wilde maken voor anderen. Zijn angst om beide te verliezen, om alleen deze kamer uit te moeten, ik las het in zijn ogen. Ik voelde het.
‘ Je moet op je knieën en handen!’ Ik draaide mijn hoofd om, dit was niet de stem die leidend was voor mij.
‘Nee geen denken aan, IK bepaal hier wat er gebeurt’ daar was die vertrouwde stem weer, de vrouw met donkere haren die mij tot nu toe hier doorheen had geloodst. Handen sloegen op mijn buik, rechts naast mij hoorde ik cijfers ‘ 56, 57, 58, 59.’ Niet op concentreren, het is niet belangrijk. Niet voor mij.

Handen gingen naar binnen, voelde, trokken, draaiden, ze deden alles om jou levend uit mij te krijgen. De hele bevalling had ik geen onvertogen woord gesproken, niet geschreeuwd, niks geëist en opeens kwam daar mijn reddeloosheid, wantrouwen of dit wel goed ging aflopen en daarbij sprak ik opeens mijn gedachten uit voor jou, kind. ‘ Je mag wel mijn heup breken.’

Er viel een stilte, behalve de vrouw die telde 1 minuut 35, 1 minuut 36, 1 minuut 37. Zij was niet af te leiden, haar taak was duidelijk. Tellen en blijven tellen. Zij was de vrouw die rust bracht in de chaos van stemmen, ze gaf ritme aan het geheel, volgde de klok en ik keek haar aan, haar rechterhand hield mijn bed vast en haar ogen, die ogen, onverbeterlijk keek ze naar de klok, werd niet afgeleid. Bleef enkel tellen.
Handen, gingen opeens naar binnen, het duurde te lang.

Kind, soms is de tijd je te snel af, moet je leren meebewegen op het ritme. Soms is andermans ritme ook oké.
1 minuut 56, daar was je, helemaal grauw, je zachte huilen vulde de kamer met opluchting. Je paste niet op mijn buik, lang kind van 56 centimeter. Wonderkind.