Springen!

David geeft me de afstandsbediening van de AppleTV en kijkt naar het scherm. Zoals anderen met een vinger wijzen, wijst hij met zijn blik naar het object waarmee iets moet gebeuren.

“Kijken?” vraag ik. Hij gebaart bevestigend. 

Ik blader door de YouTube afspeellijsten. Sommige lijsten zijn al ruim 3000 keer afgespeeld en bestaan al sinds 2014, toen hij net een jaar oud was. Het zijn verzamelingen van liedjes, maar ook filmpjes van knikkerbanen, zwemmers, aquaria, landschappen met rustgevende pianomuziek van Einaudi en vlogs over plekken die hij kent. 

Kennelijk duurt het te lang, want hij staat op en slaat met zijn hand hard op zijn trampoline. HUUUUU! zegt hij. 

“Wil je de filmpjes over springen zien, David?” Het woord trampoline kent hij niet, maar ‘springen’ wel. Wederom gebaart hij bevestigend. Wat ben ik toch blij dat we destijds gestart zijn met die ABA-training. En dat hij nu medicatie heeft, waardoor hij ook de rust heeft om te communiceren. 

De ABA-training is helaas gestopt toen Corona uitbrak. Tijdens de social distancing belden zijn therapeut en ik nog een paar keer met elkaar. We concludeerden dat het een mooi moment was om in zijn geheel te stoppen met de therapie. Het was een hele tijd goed gegaan en David had veel geleerd, maar ze had haar plafond bereikt als therapeut. Dat zei de logopedist laatst ook al, dat ze haar plafond bereikt had. 

“We hebben alle stappen doorlopen,” zei de logopedist. “We maken oogcontact, hij reageert op verzoek, hij gebaart. De volgende stap zou praten moeten zijn, maar dat doet hij niet!”

-“Bestaat er geen methode voor non-verbaal autisten? Iets waarmee ze bijvoorbeeld leren spreken via spraakcomputer?” vroeg ik. Maar meer dan wat goede voornemens om daar naar te zullen kijken hoorde ik niet terug. 

“Als ik verder wil komen met David,” zei de ABA-therapeut, “Moet ik meer tijd met hem kunnen doorbrengen. 2 uur per week is niet genoeg. Ik moet hele dagen met hem kunnen werken.”

-“60 euro per uur is geen tarief om hele dagen met iemand te werken, sorry,” zei ik terug. “Dan is ons budget binnen no time op.”

Gelukkig zijn David, zijn vader en ik inmiddels wel uitgerust met een paar essentiële ABA-vaardigheden. David kan me het juiste filmpje laten opzetten en ik weet wanneer hij door wil gaan of wil stoppen. Ik start de afspeellijst van de fitness-trampoline-filmpjes. Een blije, hyperactieve dame en een groep gespierde mannen beginnen direct te springen op upbeat muziek van Timmy Trumpet & Savage. David rent naar zijn eigen trampoline, die een permanent plekje in de huiskamer heeft, en jumpt mee. Als de dame vooraan opzij stapt, stapt David ook opzij. Als zij haar arm optilt, doet hij dat ook. Hij kent de routine van buiten, met zijn geheugen is niets mis. Hij hoeft niet eens naar het scherm te kijken om alle stapjes precies mee te doen.

Het eerste liedje springt hij op de trampoline, het tweede liedje op de bank, zo doet hij dat altijd. Hij klimt naast me op de bank en tikt op mijn schouder. Vragend kijkt hij me aan. Ik weet dat hij wil dat ik meedoe. Daar is geen gebaar voor, daar is alleen een blik voor.