Nou lieve dames, daar gaan we dan! Mijn allereerste blog voor dit forum.
Ik wil jullie graag meenemen in onze reis naar een kindje. Een reis waarop we inmiddels al een hoop hobbels hebben gehad, met tot op heden helaas nog geen ‘eindbestemming’.
In deze eerste blog wil ik jullie meenemen in het eerste deel van onze reis: de eerste onderzoeken en uitslagen.
In juli 2017 besloten wij dat we ervoor wilden gaan: een kindje van ons samen! Begin augustus werd mijn spiraal verwijderd en gingen we positief en enthousiast ‘aan de slag’. De eerste maanden waren wij redelijk zorgeloos. We waren immers nog maar net begonnen aan onze reis. Maar we werden elke maand wel steeds hoopvoller: zou het nu dan lukken? Ik zocht alles op wat er maar op te zoeken viel. Ovulatie, progesteron, temperaturen, ovulatietesten en allerlei kwalen werden gegoogeld. Elke maand leek ik van alles te voelen. Zou het? Zou het?
Met dat de hoop toenam, nam ook de angst toe. Zou er dan toch iets mis zijn? In mijn familie speelt vroege overgang een rol en bij mijn schoonfamilie speelt het een en ander aan onvruchtbaarheid / moeilijk zwanger worden. Zou een van deze dingen iets te maken hebben met het feit dat het nog niet gelukt is?
Begin april 2018 zaten wij al bij de huisarts. Veel eerder dan het gemiddelde koppel dat het eerst een jaar zelf moet proberen. De gynaecoloog had bij het verwijderen van mijn spiraal het advies gegeven niet een jaar te proberen, maar al eerder aan de bel te trekken vanwege de vroege overgang. Dus dat advies hebben we opgevolgd. De huisarts sputterde wat maar na de uitleg over wat er allemaal in de familie speelt gaf hij ons toch een verwijzing. De volgende maand konden we al terecht in het ziekenhuis bij ons in de buurt.
De gynaecoloog nam onze zorgen heel serieus. Ze wilde mij onderzoeken, maar ook gelijk mijn vriend. Ze wilde het zekere voor het onzekere nemen door beide meteen te laten onderzoeken. Zo gezegd, zo gedaan, Er werd bij mij een inwendige echo gemaakt en ik moest bloedprikken op AMH, chlamydia en allerlei hormoonwaardes. Mijn vriend kreeg een potje mee om daar zijn ‘aandeel’ in te doen. Dit mocht hij gelukkig gewoon thuis doen, om het potje snel daarna in het ziekenhuis in te leveren.
Er werd een belafspraak gemaakt voor 4 juni. Dan zouden alle resultaten wel binnen moeten zijn.
En toen startte het lange wachten op de eerste uitslagen. We waren opgelucht dat de arts ons serieus nam, maar ook bang dat er iets mis was. Hoop en vrees wisselden elkaar af en we probeerden samen veel afleiding te zoeken. We bezochten feestjes en festivals, gingen lekker uit eten en spraken met vrienden af.
Ineens was het 4 juni en het voelde als DE dag. DE dag waarop we te horen kregen of er iets mis was. De belafspraak was aan het einde van de middag, wij moesten beide deze dag gewoon werken. Rond 16.00 uur zaten we samen op de bank. Klaar om het telefoontje aan te nemen. We hadden bedacht dat de ene de telefoon opnam en de ander het gesprek opnam met de andere telefoon. Zo konden we het altijd nog terugluisteren, Rond 16.30 belde de arts…
Mijn hormoonwaardes waren goed! Yes! Wat een opluchting! Ik bleek wel antistoffen te hebben tegen chlamydia, Chlamydia? Huh? Ik wist niet eens dat ik dat ooit had gehad! Er zou binnenkort een uitstrijkje gemaakt worden om te kijken of het een actieve of een inactieve infectie was. Prima.
En toen kwam het….’Ik heb echter nog ander nieuws… We hebben geen enkele zaadcel gevonden in het semen van uw partner’
Wat? Pardon? De wereld verdween onder onze voeten.. Geen enkele zaadcel? Hoe kan dat? Is er een fout gemaakt?
De arts legde uit dat het een momentopname is en dat er nog wel mogelijkheden waren om te kijken of er überhaupt wel zaadjes zijn bij mijn vriend. We maakten een afspraak om alles te bespreken en voor het uitstrijkje. Tijdens deze afspraak kregen we een hoop informatie en een doorverwijzing naar het Erasmus MC in Rotterdam. Zij konden ons daar verder helpen. Later bleek dat ik geen actieve chlamydia infectie had. De antistoffen zouden dan komen van een infectie van vroeger. Ik was opgelucht dat het van vroeger was en niet van nu!
Toen begon onze emotionele rollercoaster. Maar daar schrijf ik misschien een andere keer meer over.