HUUUUU

Ik zit in mijn atelier met de deuren open. Op het terras loopt een 7,5-jarige David op en neer met zijn kauwtube aan een eetstokje. Hij slingert het rond en hij zegt HUUUUU. Zijn HUUUUU klinkt weer veel te hard. Het is zondagochtend en alle buren hebben hun ramen open staan. 

“Zachtjes, David,” zeg ik tegen hem. 

-“Ssssstttt….” zegt David terug zonder op te kijken van zijn spel. Even is hij stil. Hij doet echt zijn best om zachtjes te doen, maar houdt het niet lang vol. Na een minuut begint hij weer. De HUUUUU wordt steeds harder, David wordt steeds drukker. 

Ik loop naar hem toe en leg een hand op zijn schouder om hem te kalmeren, maar hij draait zich van me af.
“Zullen we schommelen?” vraag ik. Dat wil hem wel eens rustig maken – en dus stil. Maar er komt geen reactie. David staat met zijn rug naar me toe en blijft zijn geluid uitstoten. 
“David, als je zoveel geluid blijft maken, moeten we binnen gaan spelen,” waarschuw ik hem.

Zodra hij me dat hoort zeggen, zet hij het op een lopen. Hij rent hoog gillend weg. Ik loop er achter aan. 
“We gaan naar binnen, knul. Je maakt echt teveel lawaai,” deel ik mee. Hij stopt met rennen, draait zich naar me toe en slaat me. Ik grijp hem vast met mijn armen onder zijn oksels en mijn gezicht naar de zijkant gedraaid zodat hij me geen kopstoot kan geven. Ik draag hem naar binnen. 40 kilo schoon aan de haak, wurmend en gillend, maar ik ben hem gelukkig nog steeds de baas. 

Toen David net geboren werd maakte hij al constant geluid. Ik lag naast hem op de neonatologie en werd er gek van. Urenlang kreunde hij en raspte met zijn keel. Ik vroeg de verpleegkundige of dat normaal was, maar kreeg er niet echt antwoord op. Toen hij eenmaal thuis was en de kracht had om te huilen, bleef hij huilen. Ik kon hem niet troosten. Sterker nog, het huilen zwol aan als ik hem in een draagzak bij me wilde houden. 

Waren de kreuntjes en het gehuil vroeger hetzelfde als de HUUUUU nu is? Autisten zoals David reguleren, dat is nu eenmaal zo. Er zijn autisten die zenuwachtig fladderen, maar er zijn er ook die hun armen open bijten, of die zichzelf elke paar seconden tegen het hoofd meppen. David doet dat niet, maar heeft wel de neiging om met de achterkant van zijn hand tegen harde objecten te slaan totdat zijn nagelriemen zwart worden. Dat heeft hij gelukkig af kunnen leren. Alleen die geluiden, die willen maar niet minder worden. Daar helpt de kalmerende medicatie ook niet tegen. 

Ik zou willen zeggen dat ik het prima vind dat hij de hele dag keihard HUUUUU loopt te roepen. Kennelijk heeft hij het nodig, of kan hij niet anders. Hij maakt al geluid zolang hij bestaat. Aan de andere kan kun je het ten opzichte van de buren niet maken om je kind, op zo’n volume, vrijuit te laten HUUUUU-en. We wonen middenin de stad. Niemand kan ongestoord in zijn tuin zitten, een raam open laten staan of uitslapen als David buiten speelt.

Maar David doet nu eenmaal HUUUUU. Daar verandert geen mens iets aan. Wij ook niet.