Waarom ik collecte loop voor de brandwondenstichting

Het was maandag en ik was pas begonnen met mijn nieuwe baan. Ik had er zoveel zin in, ook al was het wat verder van huis. Na een tijdje WW was ik blij een leuke baan te hebben gevonden.

Julia was inmiddels 1,5 jaar en de opvang was nog niet helemaal goed geregeld. Ze ging die dag naar een vriendin, dus ik maakte mij geen zorgen. Rond 11 uur belde mijn vriendin mij op. Ze vertelde dat ik misschien

beter naar huis kon komen, want Julia had een ongelukje gehad. Ze had wat thee over zich heen gekregen. Ik besefte de ernst niet, maar mijn vriendin drong erop aan dat ik toch naar huis kwam. 

Omdat ik ver van huis was, belde ik mijn man op. Hij reageerde heel heftig en vroeg van alles. Nog steeds dacht ik dat het wel mee zou vallen en belde mijn vriendin terug. Ze nam op en het gegil op de achtergrond zal ik nooit vergeten, mijn maag kromp ineen. 

Mijn vriendin stond Julia inmiddels onder de douche te koelen en zij gilde het uit van de pijn. Ik stond op en ben naar de trein gerend. Die rit duurde uren en ik kon alleen maar hopen dat het alles mee zou vallen. Mijn schoonzus haalde mij van het station op en bracht mij naar het brandwondencentrum. Ik werd naar de kinderafdeling gebracht en kwam in een kamertje. Julia zat in een shocktoestand op een bed. Ze keek dwars door mij heen, terwijl ze driftig aan een flesje limonade zoog. Haar mooie poppengezichtje zag er gehavend uit, mijn hart brak in duizend stukjes. Ik draaide mij om en wist niet of ik moest overgeven of huilen, maar ineens realiseerde ik mij dat Julia mij nodig had. Ik moest haar troosten en sterk zijn. Ik ging naast haar zitten en aaide haar dunne blonde piekhaartjes en zei; “Mama is hier, alles komt goed”.

De kinderafdeling van het brandwondencentrum, de naarste plek waar ik ooit ben geweest. Vele peuters en kleuters lagen er verminkt bij. Het huilen van de kleintjes bij de verbandwissels en de onderzoeken ging door merg en been. En waardoor? Thee en koffie. Waar ik altijd wel redelijk voorzichtig was, heb ik mij nooit beseft hoe ernstig de gevolgen van verbranding aan een simpel kopje thee of koffie kunnen zijn.

Helaas bleken Julia’s brandwonden na enkele weken toch deels derdegraads. Ze had een huidtransplantatie nodig. De arts vertelde ons dat ze heel voorzichtig een gedeelte van Julia’s mooie blonde haartjes zou wegscheren en een plakje van haar hoofdhuid zou gebruiken voor de huidtransplantatie. Ondanks alle angst en zorgen, wist de arts ons gerust te stellen.Toen het eenmaal zo ver was en ze haar in het bed wegreden, keken mijn man en ik elkaar met tranen in de ogen aan. Ons kleine meisje, ons prinsesje…. We waren in een klap jaren ouder geworden. Ongeduldig en zenuwachtig hebben we in de wachtkamer gewacht tot de arts kwam. De operatie was geslaagd zei ze en gaf mij een envelop met Julia’s naam erop. Terwijl ik opgelucht ademhaalde, zag ik dat de arts een blond haarlokje van Julia in de envelop had gedaan. 

En uiteindelijk, dankzij de goede verzorging, de zorgvuldige huidtransplantatie, de vele controles en het dragen van speciale drukkleding, kwam het goed. En dat is de reden waarom ik deze week collecte loop.