Efteling

Het is al een tijdje geleden dat ik een boekenblog schreef. Daar is een heel simpele reden voor: er werden de laatste tijd maar weinig verschillende boeken in dit huis gelezen. Naar de bieb gaan is tegenwoordig een riskante onderneming geworden (de laatste keer waren bijna alle mandjes op en moest ik ongewild de anderhalvemeterregel overtreden om überhaupt de bibliotheek in te komen), dus dat doe ik zo min mogelijk, maar daarnaast hadden de kinderen er ook niet zo veel behoefte aan. Vooral de jongste niet, die leest bij het slapen gaan al maandenlang hetzelfde boek. Of, mag ik het wel een boek noemen? Ze leest het souvenirboekje van de Efteling. Elke avond dus. Al maandenlang.

Je zou denken dat ik het onderhand zat zou zijn, maar dat valt wel mee, want ik mag het gewoonlijk niet voorlezen. Ik moet de kamer uit, en haar andere mama moet het met haar lezen, ik moet me maar vermaken met ‘Uusj!’. Zo noemt de jongste haar zus namelijk: zus. De afgelopen dagen had haar grote zus er een beetje genoeg van, die wilde ook wel eens dat Efteling-boekje lezen, en niet door mij voorgelezen worden, dus vooruit, wij mochten er ook bij zitten. En toen bleek dat jongste dat hele boekje op haar (kleine) duimpje kent. Op het omslag staan de Indische Waterlelies, dus dan moet je ‘tutududu’ zingen en met je handen draaien alsof je een Indische Waterlelie bent. En daarna komt als eerste Doornroosje, en moet je haar ‘moeder’ (de heks, volgens mij…) aanwijzen, en daarna de bakkers, en daarna…  Het leek wel een ritueel, en daar houden dreumesjes natuurlijk van, van iets wat elke dag weer hetzelfde verloopt. 

Nou ja, helemaal hetzelfde blijft het boekje niet. Sinds een paar weken zit er een gaatje in de bladzijde met Pardoes, omdat ze er een hapje van genomen had. Zo veel houdt ze van haar Efteling-boekje, dat ze het het liefst op zou willen eten. Maar dat mag natuurlijk alleen alsof, bij het huisje van Hansje en Grietje, en bij het plaatje waarop mensen pannenkoeken eten. Mét slagroom! En zo droom je dan toch al gauw weer weg. Ja, natuurlijk weet ik dat het allemaal merchandise is, dat ze het hele dorp kapot maken (volgens sommigen) en dat het hen allemaal om geld te doen is, maar toch, de Efteling is – ook voor mij – zo ontzettend betoverend. Ik denk dat ik zelden zo gelukkig ben geweest als toen ik met mijn vrouw naar de Efteling was, toen we door het park liepen en fantaseerden hoe we daar dan later met onze kinderen zouden lopen. En inmiddels hébben we er met onze kinderen gelopen, en dat was inderdaad ook heel fijn, maar in het echt heeft er natuurlijk altijd wel een kind honger of blijkt je jongste de Droomvlucht ineens doodeng te vinden. Dat soort dingen fantaseer je je er in eerste instantie uiteraard niet bij. 

De laatste tijd wil jongste vaak onder het avondeten de verdere planning doornemen: ‘Asjen?’, wat dansen betekent, ‘Doesen?’, wat douchen betekent, en ‘Eesjen?’, wat lezen betekent. En als je daar dan ‘misschien’, ‘ja’ en ‘natuurlijk’ op antwoordt, zegt ze: ‘Ping!’ en draait ze haar vinger in de lucht alsof ze de ‘E’ van Efteling natekent. Mijn kind heeft haar eigen gebaar voor de Efteling bedacht. Veel magischer kan je het toch niet bedenken.