Niet meer zorgeloos zwanger

Ik neem jullie mee naar +- januari 2020. Op dat moment is mijn oudste dochter Chloë 8 maanden oud. Omdat wij ruim 2,5 jaar erover gedaan hebben voor we Chloë konden krijgen, hielden we er rekening mee dat een tweede ook wat langer op zich kon laten wachten. We hebben nagedacht over wat we minimaal als leeftijdsverschil zouden willen, mocht het toch ineens snel raak zijn. En op dat punt waren we nu aangekomen. Dus ik had een afspraak gemaakt om mijn koperspiraal eruit te laten halen.  

Maart 2020: Een week voor ik ongesteld moet worden -geduld, wat is dat?- begin ik met testen. En tot mijn verbazing zie ik een licht tweede streepje. Het is vast te vroeg. Ik wil dit vast zien. Ik ben goed in streepjes bedenken. Maar het is echt. De (veel te veel) tests die ik in de dagen erna doe, bevestigen het allemaal en ik heb een mooie oploop. En uiteindelijk word ik niet ongesteld. Hoera! Ik ben zwanger. In ronde 2. Wie had dat voor mogelijk gehouden?

Ik hou nog steeds een slag om de arm, want in de 2,5 jaar voor Chloë heb ik twee miskramen gehad. Waarbij bij de tweede de eerste echo pas niet goed bleek. Dus eerst de eerste echo. Dan durf ik misschien verder te dromen. En gelukkig, op die eerste echo met 7 weken (i.v.m. corona was het een enorme uitzondering dat ik op die termijn een echo kreeg omdat veel afspraken niet doorgingen) was goed. Dus langzaam durfde ik het steeds meer te geloven. 

Op 19 weken had ik een goede 20-weken echo. Dus de zorgen waren voorbij. Toch?

Had ik het daar toch even verkeerd.
Een dag na de 20 weken echo besluit Chloë (dan ruim 1) vol op mijn buik te duiken. Daar waar ze in haar onbenulligheid mijn buik wel eens vaker raakte, was het deze keer anders. Ik kreeg pijnlijke harde buiken die na een uur nog niet afnamen. Dus toch maar even de verloskundige bellen omdat het me niet lekker zat.
De verloskundige komt aan huis. Voert de standaard controles uit. Buik voelen, hartje, bloeddruk en wat vragen over of ik bloed verlies of niet. Dat gelukkig niet. Dus die controle was ook goed. Maar ze had toch even met het ziekenhuis overlegd en ik zou voor mijn gemoedsrust even langs mogen komen voor een echo. Dat doen we maar even. Dan kan ik ook op beeld zien dat het goed is en kan ik tenminste gewoon lekker slapen na die tijd. Ik ging alleen zodat mijn vriend bij Chloë kon blijven.

In het ziekenhuis is het tijd voor de echo. De gynaecoloog zet de echokop erop en zegt niets. Ik weet zelf inmiddels ook wel een beetje wat ik wel en niet moet zien. Dus ik keek ook mee. We kijken naar het hartje. Het eerste wat me opvalt, is dat het hartje wel heel traag klopt. En dan, na een of twee keer knipperen, versnelt hij weer. Om dan enkele ogenblikken later weer heel traag te kloppen. En dat herhaalde zich een aantal keer in een tijd die voor mij oneindig voelde, maar in werkelijkheid hooguit een paar minuten moet zijn geweest.
Het is dat mijn eigen hartslag niet gemonitord werd. Want anders zouden ook daar alle alarmbellen afgaan. Mijn hart ging als een malle.
Ook zag de gynaecoloog wat bloed bij de placenta. Maar die informatie ging op dat moment volledig langs me heen. 

Ik kan me nog herinneren dat ik vroeg of het trage kloppen van het hartje kon komen door de klap op mijn buik. De gynaecoloog trok dat in twijfel. Want als dat schade had gedaan, zou het hartje steeds langzamer moeten gaan kloppen om uiteindelijk te stoppen. Hoe dan ook, dit moest wel opgevolgd gaan worden. Diezelfde avond kreeg ik nog een echo. Op een ander apparaat en met een andere gynaecoloog erbij. Het probleem met het hartje wordt daar niet meer gezien. Omdat ik rhesus-c negatief ben, is er nog bloed afgenomen waarbij enkele tests zijn gedaan. Waaronder een test of mijn bloed met het bloed van de baby in contact was gekomen. Die test was gelukkig negatief. 

In de controles die in de weken erna volgden -ik werd tijdelijk medisch- was het probleem van het hartje ook niet meer te zien. En mijn lichaam nam het bloed bij de placenta netjes weer op. Dus uiteindelijk mocht ik gewoon weer terug naar de verloskundige. 

Medisch gezien bleef alles goed gaan. Maar ik bleef wel harde buiken houden bij de minste inspanning. Dat in combinatie met dat het al die tijd onwerkelijk bleef voelen dat het zo snel raak kon zijn, ik dat eigenlijk niet kon geloven en me vanaf het begin af aan al had ingesteld op dat het toch ergens een keer fout moest gaan, maakte dat ik de rest van de zwangerschap behoorlijk angstig ben geweest. Ik durfde me niet te hechten aan het kleine wonder in mijn buik. Want dan zou afscheid nemen alleen maar moeilijker worden.

De bevalling was er gelukkig een uit de boekjes en Laura is inmiddels 9 maanden geleden gezond geboren gelukkig. En hoewel ik in grote lijnen enorm van haar geniet en van de zusjes samen, heeft de zwangerschap me wel een knauw gegeven. 

Met momenten, zeker als Laura huilerig is, komt die ingebouwde afstand nog om de hoek kijken en krijg ik de neiging om keihard weg te lopen. Waar ik me dan ondertussen weer schuldig over voel.

Gelukkig is mijn vriend er nog op die momenten. Dat Laura wel de zorg krijgt die ze nodig heeft, maar ik toch de ruimte heb om me even terug te trekken als het teveel wordt.
Ik zou haar voor geen goud willen missen. En de momenten dat ik de band niet voel, worden gelukkig steeds schaarser.