Ik kan het zelf!

Een zin die ik niet meer gehoord heb sinds ze leerde haar veters te strikken. Maar de veters van haar Allstars zijn geknoopt, en de rest van haar outfit is tot in de puntjes gestyld volgens de laatste tienermode.

Nee, ze heeft geen hulp nodig om de juiste boeken te vinden. “Het staat gewoon in Magister mam, laat me nou maar.” Geen hulp nodig bij haar huiswerk, want ze kan het allemaal zelf. 

De eerste weken zijn voorbij sinds ze is begonnen op de middelbare school. Geen spoortje zenuwen, het is alsof het nooit anders is geweest.

Ze komt thuis met verhalen van klasgenootjes die buikpijn van de spanningen hadden voor de eerste dagen, en hun tranen maar met veel moeite konden bedwingen toen ze verdwaalden in het grote, onbekende gebouw. Maar niet mijn dochter. Het kleine verlegen meisje is veranderd in een tiener vol zelfvertrouwen en ze doet het allemaal zelf. Zonder problemen fietst ze weg. Maakt ze nieuwe vriendinnen. Alles is nieuw, en een groot avontuur wat ze vol enthousiasme tegemoet gaat. 

Mijn eigen zenuwen zet ik opzij. Het is niet alleen voor haar een nieuwe fase, maar voor mij ook. Mijn kleine meisje is een nieuwe wereld aan het ontdekken, en het enige wat ik kan doen is vertrouwen hebben in haar. Vertrouwen in mezelf als moeder, dat ik haar heb meegegeven wat ze nodig heeft om dit ook daadwerkelijk zelf te kunnen doen. 

Loslaten, het blijft lastig. Maar we kunnen dit. 

En ze kán het ook prima zelf.

‘S avonds ploft ze naast me op de bank, en kruipt ze tegen me aan. Even is ze weer mijn kleine meisje. “Mam..”, zegt ze, “ik weet het niet hoor, met die middelbare school. Ik dacht dat het superleuk zou zijn met kluisjes en een kantine, net als op tv. Maar eigenlijk is het gewoon nog steeds school, met de hele dag lessen. Stom hè?”

Het is alsof het nooit anders is geweest.