Paars met bloemen

Ik word wakker van een streepje licht dat door de gordijnen valt. “Relax, zaterdagochtend” denk ik. Maar dan schrik ik direct klaarwakker. Ik heb geen zin in deze zaterdag. Hij wordt namelijk niet relaxed. In mijn hoofd ga ik het rijtje af met dingen die ik vandaag moet doen. 

De jongste twee moeten, zoals elke zaterdagochtend, naar zwemmen.

We moeten naar het ziekenhuis op bezoek bij een vriend die daar al een paar dagen ligt.

De boodschappen moeten gedaan worden. 

Het konijnenhok moet nodig verschoond worden.

Er moet een tas ingepakt worden voor een logeerpartij die morgen gepland staat.

De oudste moet nieuwe kleding, dus een paar uur naar de stad 15 kilometer verderop. 

En juist die laatste daar zie ik tegenop. Het zoeken naar kleding dat ze misschien leuk vindt, alle kledingstukken tot in detail moeten omschrijven, winkels waar het lucht slecht is waardoor ze helemaal niets meer ziet, haar overal doorheen moeten praten. En ik ben al zó moe van al het geregel van de laatste weken.

8:00 uur. Ik sleep me uit bed en zet het koffiezetapparaat aan. De kinderen zijn al wakker. Ik moedig ze aan vast zwemkleding aan te trekken onder hun kleren en de zwemtassen klaar te maken. 

Om 9:15 heeft iedereen ontbijt op. De keuken ziet er ontploft uit, dat regelen we later wel denk ik.

Mijn man gaat met de jongste 2 op de fiets naar zwemmen. Ik help de oudste met de laatste dingen en wij rijden naar de stad.

Ze heeft, zoals ik al dacht, duidelijk voor ogen wat ze wil. Een lange rok, met bloemen en paarse kleuren. Ik zie een leuke lange rok en omschrijf haar hoe die eruit ziet:

“Hij is lang en er staan veel bloemen op.”

“Zijn de bloemen paars?”

“Nee ze zijn groen en roze.”

“Zit er paars in de rok?”

“Nee”

“Dan wil ik hem niet “

Ik zoek de volgende lange rok die ik zie. Het verhaal herhaalt zich.

Niet genoeg paars.

Te licht paars.

Te weinig bloemen. 

Ik voel me steeds geïrriteerder en chagrijniger worden.

Na 17 rokken in 6 verschillende winkels staat het huilen me nader dan het lachen en overweeg ik of ik zou liegen. Ze ziet het toch niet. Maar ik voel me gelijk schuldig over deze gedachte. 

Dan zie ik iets anders.

“Hé, geen bloemen en geen paars maar panterprint!”

“Oh cool, mag ik voelen? Wauw wat een fijne stof!”

Na uitgebreid omschrijven van kleur en model wordt er eindelijk gepast. En…hij wordt goedgekeurd. Ik ben blij dat ik niet gelogen heb.

Zo nu eerst maar even wat drinken in een cafeetje,  want nu moeten er nog shirts en truien komen.

4 uur later zijn we thuis, geslaagd met meer dan 10.000 stappen op mijn stappenteller. Ik voel me gesloopt en chagrijnig. De keuken is nog een bende, gelukkig zijn de boodschappen in huis en is het konijnenhok schoon.

Terwijl ik even een kop koffie drink roept de oudste dat ze snoep gaat kopen.

15 minuten later komt ze bij mij met een doosje bonbons. “Dank je wel voor de mooie kleren en je geduld.” zegt ze, en ze geeft mij een knuffel, iets dat haar veel moeite kost om te doen. De tranen schieten in mijn ogen. “Graag gedaan lieverd.” 

Mijn dag kan niet meer stuk, ik kan de hele wereld aan!