De rollen omgekeerd

Onze thuissituatie is bijzonder te noemen. Anders dan anders, want de rollen zijn omgekeerd.

Voordat ik zwanger was, hebben we het hier samen vaak over gehad. Mijn bedrijf liep goed en mijn man was “in between jobs”. Hoe gaan we dat aanpakken? Blijf ik werken en ga jij als thuisblijfvader aan de slag, in combinatie met de planning in mijn bedrijf? Dat zou de meest logische keuze zijn wat ons betreft, dus we besloten daar voor te gaan. De zwangerschap bleef helaas lang uit, waardoor ik ruim een jaar had om alles binnen mijn bedrijf goed op te zetten. Plannen werden gemaakt en uitgewerkt, en ondanks het verdriet van de maandelijkse teleurstellingen en het verlangen naar een kindje, was dit een mooie afleiding.

Toen was het zover: ik was zwanger! Huilend heb ik de eerste zwangerschapstest bekeken. En de vijf daaropvolgende tests, ik geloofde het niet! Wat waren we blij, eindelijk, na 2,5 jaar en een medisch traject, konden we verder dromen. Ik was midden in mijn allerdrukste periode uitgerekend, maar vanwege mijn goede voorbereidingen gaf dat geen problemen.

Na een heerlijke tijd van zwangerschapsverlof, de kraamweek en de eerste paar maanden kusjes geven, luiers verschonen, krampjes, voedingen en slaapjes, was het weer tijd om mijn computer aan te zetten. Ik was voornamelijk met voorbereidend werk bezig, dus had ook nog tijd genoeg om met de kleine man te knuffelen.

De grootste drukte begon zoals elk jaar in april en ik merkte dat ik het steeds moeilijker vond. Mijn man deed (en doet!) het hartstikke goed, dat vertrouwen was (en is) er. Maar het schuldgevoel begon aan me te knagen. Ik zat boven te werken, zij waren beneden plezier aan het maken of hadden even een lastig momentje. Ik hoorde het allemaal en het was dan moeilijk me te concentreren, omdat ik erbij wilde zijn. Vaak genoeg heb ik daardoor huilend achter mijn computer zitten werken, ik vond het gevoelsmatig echt lastig om alles te combineren en de balans te vinden.

Mijn man deed zijn best om mijn werk goed in te plannen en wanneer ik vrij was waren we een goed team, perfect op elkaar ingespeeld. Ik werkte normaal gesproken fulltime tijdens kantooruren, maar de dagen dat ik van 9 uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds op locatie moest werken hakten er voor mij in en ik merkte dat ik dat steeds minder fijn vond. Het gaf me veel stress en ik wilde thuis zijn, bij mijn mannen!

Het eerste jaar ging voorbij en de conclusie die we er uit konden trekken, was dat ik absoluut niet meer in de avond of weekends wilde werken. Ook wilde ik structureel een dagdeel in de week vrij. Ik besloot om niet meer op locatie te werken, wat bij mijn klanten als een schok kwam, maar er was uiteraard ook veel begrip. Woensdagmiddagen blok ik in mijn agenda voor quality time en de planning wordt zo gemaakt dat ik nog maar sporadisch in de avonduren hoef te werken. De weekends zijn absoluut altijd voor ons drietjes.

Op dit moment is het tweede jaar voorbij en het schuldgevoel is er nog wel, maar minder knagend dan in het eerste jaar. Over een paar maanden begint de drukte weer en ik weet dat dat in het begin weer slikken wordt. Maar ik besef ook heel goed dat er brood op de plank moet komen en dat ik degene ben die daar voor zorgt. Dat is één van de manieren om goed voor je gezin te zorgen. De balans tussen werk en privé heb ik inmiddels gevonden en dat is fijn, nu moeten we er voor zorgen dat die balans blijft. Mijn man is de beste vader die je je maar kan bedenken en heeft het thuis beter op orde dan ikzelf ooit zou kunnen. En onze zoon, die kleine man, is gelukkig, vrolijk en blij. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste!