‘Zus!’

Enigszins dwingend staat mijn tweejarige dochter voor de kast te wijzen dat ze graag uit DÁT boek voorgelezen wil worden, dankuvriendelijkschieteenseenbeetjeopwaaromisdatboeknognietopen.

Het boek dat gaat over het worden van een grote zus. Want dat wordt onze smurf over ongeveer anderhalve maand. En wij als ouders (en grootouders, van wie we het boek hebben gekregen) hopen dat ze op deze manier toch vooraf al iets mee krijgt van deze grote gebeurtenis.

Er gebeurt natuurlijk meer in en om huis, de grote-zus-in-wording is verhuisd naar een
andere kamer, er komen nieuwe spullen bij, bij mama op schoot zitten wordt steeds lastiger…

Daartegenover staat dat weglopen als mama je wil pakken om je bijvoorbeeld in de auto te zetten of een schone luier aan te doen weer makkelijker is, zo speel je leuk een spelletje pakkertje met je moeder en dat houdt de boel mooi in balans.

Ook bij de gastouder is er een nieuwe baby in de periode dat mama echt zichtbaar zwanger wordt. Zo kan ze ook alvast wennen aan een nieuw ukkie in ‘haar’ ruimte. Maar toch is dat anders, bij de gastouder moet ze altijd al aandacht en speelgoed delen, bij papa en mama had ze altijd alles voor zichzelf.

En hoe bereidt je zo’n kleintje nou echt voor op een gebeurtenis waarvan ze niet beseft wat het inhoudt omdat ze:

1. 2 jaar is,
2. Nog nooit eerder een broertje of zusje heeft gekregen?

We doen het zo goed als we kunnen, lezen voor uit het boek, vertellen over de baby in de buik van mama, spelen met de pop-die-ook-een-baby-is, zijn blij dat ze via de gastouder ook wat meekrijgt van baby’s en hun behoeften.

Maar waarschijnlijk wordt het gewoon keihard wennen. Wennen aan het delen van papa en mama, wennen aan het feit dat je niet meer het enige kind in huis bent, wennen aan nieuwe geluiden in de nacht, wennen aan de nieuwe persoon in huis.

Het zal vast allemaal goed komen. De grote zus went vanzelf aan haar nieuwe broertje of zusje. En ze zullen elkaar soms lief en leuk vinden en soms knallende ruzie hebben en elkaar flink zat zijn. Mijn vermoeden is, dat alle gelezen boekjes en ander voorbereidingen ten spijt, tijd uiteindelijk de beste methode zal blijken te zijn. Tijd om te wennen. Aan elkaar. Aan de nieuwe situatie. Aan het feit dat het is zoals het is.

Oh, en dat boekje? Dat is ‘Ik ben je grote zus’ van David Bedford. De plaatjes zijn leuk, er wordt ook goed aangegeven dat een baby niet alleen maar gezellig knuffelen is maar ook nadelen heeft zoals huilen en aandacht moeten delen. Echt lekker voorlezen vind ik het niet, veel zinnen eindigen met … maar gaan niet op de volgende bladzijde door met een vervolgzin.

Maar dat maakt helemaal niks uit, want de 2-jarige vindt ‘m geweldig en kijkt aandachtig mee. Zo hopen we toch dat er iets van onze goedbedoelde voorbereiding blijft hangen. En ook als de baby is geboren, zullen we waarschijnlijk nog blijven lezen in ‘Zus!’. Want voorlezen uit een leuk boek, daar blijf je gewoon om vragen. Ja, soms op dwingende toon.