Lunchpauze

Ik kijk naar je vermoeide gezicht en verdrietige ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen.  

Ooit, nog niet zo heel lang geleden, zat ik in jouw situatie. Na jarenlange medische behandelingen, verdriet, frustraties en vroege miskramen, was ik zwanger. Ik was in de wolken. Ontzettend angstig, maar in de wolken. We hadden al 2 goede echo’s gehad. In mijn hoofd was de kleine al geboren, ik wist hoe de kamer zou worden, mijn hele hoofd was nog meer baby dan ooit. Eindelijk zou het gebeuren.   

Bij de termijnecho zag ik het meteen. Mijn man kneep me in mijn hand terwijl de verloskundige stil en druk aan het zoeken was. Wij wisten het beiden meteen. Ze poogde ons nog hoop te geven, maar de kleine frummel lag stil. Helemaal stil. Er was geen hartje meer. 

De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Vol ongeloof en vol verdriet gingen we naar huis. Tranen vloeiden rijkelijk en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Waarom… En middenin dit verdriet werden we geconfronteerd met nog veel meer verdriet. Er was nog een hartje gestopt met kloppen, dat van ons petekindje. Totaal onverwacht, en pas 3 jaar oud. Veel zwarter konden de dagen niet zijn. 

Onze hele wereld stond op zijn kop. Ik wist niet eens of ik nog wel kinderen wilde, ik voelde me zo eenzaam, kwetsbaar en intens verdrietig.  

Maar we gingen toch door, met angst en beven, en het lukte en het lukte zelfs nog eens. Twee prachtzoons verder en daar zitten we dan. 

Jarenlang zat ik aan jouw kant van de tafel, met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart stil te luisteren naar alle verhalen over kirrende baby’s en stampvoetende peuters. 

En nu zit ik deze verhalen te vertellen. En ineens zie ik het, die pijn in jouw ogen, de vermoeidheid in je gezicht en ik val stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. 

Zwijgend eten we onze lunch verder op. Zij, bewust van mijn verleden en ik, van haar heden. Beiden met stil en onbesproken verdriet.