Boekentip: Kaatje Kip

Een van de leukste dingen aan kinderen krijgen, leek me dat je ze dan kan voorlezen. Met leeseducatie kun je niet vroeg genoeg beginnen, en bij de oudste begonnen we dan ook zo ongeveer direct na de geboorte al vol enthousiasme. Ze knisperde elke dag wel met haar Nijntje-knisperboekjes, bladerde in haar kartonnen boekjes en ’s avonds lazen we haar een boek voor waar ze dan geïnteresseerd naar luisterde (althans, in mijn herinnering, ik sluit niet uit dat ze in werkelijkheid de boeken aan stukken probeerde te scheuren). Toen ze één was, brachten we regelmatig een uur lang voorlezend voor, en bracht ze de hele dag Boer Boris-boeken naar ons toe. Er kwam een moment dat ik niet verwacht had, het moment waarop ik zei: ‘Nee, we gaan nu niet voorlezen.’ 

Hoe anders gaat dat met de jongste. Die heeft zo veel speelgoed om zich heen dat we de afgelopen drie jaar verzameld hebben dat ze heus wel af en toe even knispert met een knisperboekje, maar zich verder vooral ook bezighoudt met het verplaatsen van alle Duplo-blokjes van de Duplo-bak naar de bak met keukenspulletjes, en andersom. Ze houdt er wel van om alle boeken uit de kast te trekken, dat moeten we haar nageven, maar dat is vooral omdat ze bij de Jip & Janneke-puzzel wil komen. Die probeert ze elke dag even te maken (het is haar nog niet gelukt). En ’s avonds lezen we natuurlijk wel voor, maar de oudste mag het boek kiezen, en hoe leuk Kikker is Kikker ook is, het is gewoon niet heel geschikt voor een baby. 

Toen we ons dat realiseerden, hebben we ons avondritueel aangepast. Nu lezen we eerst de oudste voor, leggen haar in bed, en lezen dan nog een boekje voor met de baby. Het is een heel andere manier van voorlezen, we moeten daar weer een beetje aan wennen. De verwachting lijkt wat veranderd nu we een peuter hebben met wie we gesprekken kunnen hebben over de verhalen. Maar gelukkig is er Kaatje Kip van Axel Scheffler. Bij Axel Scheffler denkt iedereen (nou ja hè, iedereen die wat van jeugdliteratuur weet) meteen aan De Gruffalo, en hoewel die best leuk is, haalt het het niet bij Kaatje Kip. Er zijn ook andere delen, zoals Gijsje Geit en Klaartje Koe. Laat je niet misleiden door de suffe namen, want deze boeken zijn ontzettend geschikt voor baby’s. ‘Dit verhaal maakt kabaal’, staat er op het omslag, want dat is wat het doet. Er zit een knop op, en als je daarop drukt, dan hoor je het geluid van het dier waarover het verhaal gaat. Wij zitten dus elke avond met een tokkende kip in bed. Maar ook met een lachende baby. De tekst is heel goed vertaald door Bette Westera, het is vlot en grappig en het einde is ronduit snoezig. Als je het lastig vindt om je baby voor te lezen, moet je zeker dit boek eens proberen.

Kaatje Kip – Axel Scheffler (Gottmer, 2016)