Voorzichtig duw ik de deur van de slaapkamer open. Louisa ligt op haar bed met haar knieën opgetrokken en haar gezicht begraven in het kussen. Haar knokkels zijn wit, zo gespannen houdt ze het dekbed vast. Ik zucht en laat me naast haar op het bed vallen. 

Alsof ik thuiskom na een lange reis, bezie ik bij binnenkomst de staat van mijn huis. Het is rommelig, maar leeg. Stil, maar onrustig. Overal ligt wel iets dat een betere plek had kunnen hebben. 

Ik zit in mijn atelier met de deuren open. Op het terras loopt een 7,5-jarige David op en neer met zijn kauwtube aan een eetstokje. Hij slingert het rond en hij zegt HUUUUU. Zijn HUUUUU klinkt weer veel te hard. Het is zondagochtend en alle buren hebben hun ramen open staan. 

“Zachtjes, David,” zeg ik tegen hem. 

Nou lieve dames, daar gaan we dan! Mijn allereerste blog voor dit forum.

Ik wil jullie graag meenemen in onze reis naar een kindje. Een reis waarop we inmiddels al een hoop hobbels hebben gehad, met tot op heden helaas nog geen ‘eindbestemming’. 

In deze eerste blog wil ik jullie meenemen in het eerste deel van onze reis: de eerste onderzoeken en uitslagen.

‘En gingen jullie ook een boek lezen op de crèche?’ vraag ik.
‘Ja, van Woeste Willem!’ zegt dochter opgetogen.
‘Daar heb ik wel eens van gehoord, van Woeste Willem’, zeg ik. ‘Maar ik weet niet waar het over gaat. Kun jij me dat vertellen?’
‘Over Woeste Willem’, zegt dochter. ‘En over een jongetje, en die kan zwemmen, en die komt steeds naar hem toe.’
‘Hoe heet dat jongetje?’
‘Eeeh… Volgens mij… Drank of zo?’

David geeft me de afstandsbediening van de AppleTV en kijkt naar het scherm. Zoals anderen met een vinger wijzen, wijst hij met zijn blik naar het object waarmee iets moet gebeuren.

“Kijken?” vraag ik. Hij gebaart bevestigend. 

Achteraf gezien wist ik tijdens mijn zwangerschap van jou al dat je anders was. Je groeide goed hoor, je ontwikkelde je zoals het moest. Op alle echo’s zat je precies op het gemiddelde qua lengte en gewicht. Ik maakte me geen zorgen, al die mensen die claimen spelletjes te kunnen doen met hun buikbaby, en beweerden dat de baby reageerde op hun stem kletsten maar wat. Wensdenken.

Wat is je gezinssituatie?

Wij zijn een gezin met 3 dochters van 11, bijna 6 en voor altijd 5. Ons middelste dochtertje is begin 2018 overleden, zij had een chronisch ziektebeeld vanaf de geboorte. Ondanks dat was haar overlijden niet verwacht en volkomen plotseling.

Wat kun je doen als je met z’n allen in thuisisolatie zit? Boeken lezen lijkt een voor de hand liggend antwoord, maar zo eenvoudig ligt dat nog niet. De boekkeuze van je kinderen kan soms leiden tot hevige ontroering en ontreddering bij de ouders. En ik weet niet hoe het bij jullie is, maar bij ons was de bibliotheek wekenlang totaal gesloten, waardoor we het al weken met dezelfde bibliotheekboeken moeten doen. Maar mijn kinderen hebben toch zo’n sterke mening over welke boeken er gelezen moeten worden dat je daar nauwelijks invloed op hebt. Mocht jij dat wel hebben, dan hier wat tips over welke boeken je juist wel of juist niet moet kiezen. De boeken zijn allemaal bedoeld voor kinderen jonger dan vier, als je oudere kinderen hebt, zul je het helaas zelf uit moeten zoeken. 

Vanaf de bank zie ik David op zijn tenen door de keuken drentelen, om plotseling stil te staan. Hij wappert zijn armen heen en weer langs zijn lijfje, zijn gezicht is vertrokken van de pijn. Na een half minuutje stopt hij met wapperen, ontspant zijn gezicht en drentelt weer verder.