Er zijn verschillende redenen om voor te lezen. Omdat je de taalontwikkeling van je kind wil stimuleren. Omdat je de fantasie van je kind wil prikkelen. Omdat je het belangrijk vindt dat je kind meer leert over de wereld waarin we wonen. Omdat je het handvatten wilt geven om bepaalde emoties te herkennen. Omdat je gewoon van boeken houdt. Omdat het een rustmoment is voor het slapengaan.

Of omdat je dringend je kind af moet leiden.

Zij is mijn moeder. Wat doet ze dan? Voornamelijk voor alles haar hoofd in het zand steken.
Mijn jeugd is niet bepaald gelopen zoals ik zelf voor ogen had. In hoeverre zoiets überhaupt gebeurt zoals je voor ogen hebt.
Bij mij thuis was er weinig ruimte voor emoties en lag er veel druk op presteren. Al was het naast mijn moeder ook mijn vader die me dat gevoel gaf. Uiteindelijk ben ik daardoor helemaal ingestort en heb ik flink aan het werk gemoeten om daar weer uit te komen. Dat is me aardig goed gelukt. Of moet ik ‘was’ zeggen?

Als je een kind verwacht, word je doodgegooid met lijstjes van spullen die je aan moet schaffen. Of je gaat zelf op zoek naar die lijstjes, want nesteldrang. Maar niemand heeft het ooit over de dingen waarvan je niet wist dat je ze ging hebben. Terwijl het best handig kan zijn om alvast gewaarschuwd te zijn, zodat je voorzorgsmaatregelen kan treffen. Komt ‘ie: 

2 uur lig ik al op mijn rug te persen. Je wil er niet uit. Droomkind, denk ik nog. Je doet alles op je eigen tempo. In mijn buik liet je je nooit leiden door handen die je wilden voelen bewegen, je bewoog wanneer je er zelf zin in had. Op muziek begon je heen en weer te deinen alsof je mij wilde vertellen dat dit voor altijd mocht duren en bij kinderen die gilden, liet je duidelijk merken dat je daar geen zin in had. Ik paste bij jou en jij paste bij mij.

Oktober brak aan, ik had me voorgenomen om aan niemand te vertellen wanneer we zouden beginnen. Daar hield ik mij weer geweldig aan, zoals nog vaker zou gebeuren, want iedereen om mij heen wist binnen een paar weken dat de eerste ronde eraan kwam. Ik was gewoon zo enthousiast dat ik het echt niet voor mij kon houden.

De eerste die J., mijn co-ouder in spe, ontmoette van mijn familie, was A. 

A. ken ik al heel erg lang. Zij was altijd de vriendin van mijn opa en meer niet. Dit veranderde nadat ik bij haar kwam wonen toen mijn eerste relatie eindigde. We hebben elkaar in die 8 maanden tijd goed leren kennen en ik kon en kan altijd zo goed met haar praten. Ze was/is als een soort van tweede moeder voor mij geworden. Haar ‘oordeel’ over J was dan ook erg waardevol voor mij.

Na mijn date met het stel uit Utrecht, werd al gauw duidelijk dat het niks zou worden. Ze hebben me afgewezen vanwege mijn ziekte, maar eerlijk gezegd voelde ik daar ook geen klik mee.

Het was begin april 2013, ik was de avond ervoor ‘gedumpt’ door mijn date met wie ik 2 keer had afgesproken. Een paar dagen ervoor zei hij nog: ‘Oh, je bent zo geweldig M., en het klikt zo goed tussen ons’. De reden waarmee hij mij dumpte was: ‘We passen niet bij elkaar en ik voel geen klik’. Juist ja, lekker tegenstrijdig. Hij was de zoveelste man met wie het niet goed afliep en ik was het helemaal zat. ‘Ik ga voorlopig niet daten!!’ kon ik wel van de daken schreeuwen. 

De tweede in rij voor het ‘kettinginterview’. Na dat Vulpen mij geïnterviewd had, is het nu mijn beurt om iemand te interviewen. 

Ik heb Torretjeee gekozen omdat haar foto’s van de  binnenglijbaan me altijd zijn bijgebleven, zo super leuk! Ik was benieuwd naar haar gezinsleven. 

Een van de leukste dingen aan kinderen krijgen, leek me dat je ze dan kan voorlezen. Met leeseducatie kun je niet vroeg genoeg beginnen, en bij de oudste begonnen we dan ook zo ongeveer direct na de geboorte al vol enthousiasme. Ze knisperde elke dag wel met haar Nijntje-knisperboekjes, bladerde in haar kartonnen boekjes en ’s avonds lazen we haar een boek voor waar ze dan geïnteresseerd naar luisterde (althans, in mijn herinnering, ik sluit niet uit dat ze in werkelijkheid de boeken aan stukken probeerde te scheuren). Toen ze één was, brachten we regelmatig een uur lang voorlezend voor, en bracht ze de hele dag Boer Boris-boeken naar ons toe. Er kwam een moment dat ik niet verwacht had, het moment waarop ik zei: ‘Nee, we gaan nu niet voorlezen.’