Ik kijk naar je vermoeide gezicht en verdrietige ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen.  

Voor dit eerste ‘kettinginterview’ interviewde ik Honkeytonk. Het idee is dat Honkeytonk daarna weer iemand kiest om te interviewen, en diegene kiest daarna weer iemand anders, enzovoorts. Regels zijn er niet, afgezien van dat het aardig is om je interview van tevoren te laten lezen door degene die je hebt geïnterviewd, en dat het mooi zou zijn als het thema ‘Hoe overleef ik het gezinsleven’ enigszins centraal staat.

Ik heb Honkeytonk gekozen omdat ik bij haar altijd niet veel meer dacht dan ‘een van die forummers met een H’ (naast Hopsatee en Huggybird). Het leek me leuk als ik haar wat beter zou leren kennen. Gelukkig was Honkeytonk direct enthousiast en heel openhartig, dus mijn doel is zeker bereikt. 

Enigszins dwingend staat mijn tweejarige dochter voor de kast te wijzen dat ze graag uit DÁT boek voorgelezen wil worden, dankuvriendelijkschieteenseenbeetjeopwaaromisdatboeknognietopen.

De meeste kinderboeken gaan over dieren. Veel van die dieren hebben een papa en een mama. Sommige boeken gaan over kinderen. Die kinderen hebben bijna altijd een papa en een mama. Dat is het wereldbeeld dat ik mijn kinderen met voorlezen doorgeef: de meesten hebben een papa en een mama. En dat klopt natuurlijk ook, daar valt weinig tegenin te brengen. Alleen voor mijn kinderen klopt het niet. Zij hebben twee mama’s. En dat kan soms best verwarrend zijn. Deze week nog beweerde mijn driejarige dochter glashard dat ik haar papa was. Ze weet heus wel dat het niet zo is, maar ze probeert wat ze thuis ziet te rijmen met wat ze in haar boeken (en de rest van haar leven) ziet.

Het was me nooit zo opgevallen, tot mijn vrouw het een keer benoemde: in mijn ouderlijk huis bevond zich uitzonderlijk veel van Beatrix Potter. Je weet wel, die van Pieter Konijn en allerlei andere schattig geklede dieren. In de woonkamer: een borduurwerk aan de muur, meerdere beeldjes en muziekdoosjes (héél af en toe mochten ze aan), mijn bord, mijn melkbeker, de puzzel die ik maakte, de knuffel in de kast en natuurlijk alle boekjes. In de wc: de verjaardagskalender, de zeepjes. In de slaapkamer: nog een borduurwerk, het dekbed. En dit zijn dan alleen nog maar de dingen die ik me zo herinner, er was ongetwijfeld nog veel meer te vinden. De wereld van Beatrix Potter was de wereld waarin ik opgroeide.

Onze thuissituatie is bijzonder te noemen. Anders dan anders, want de rollen zijn omgekeerd.

Via de achteruitkijkspiegel kijk ik afwisselend naar het verkeer achter me en het gezichtje van David op de achterbank. Hij trekt zijn wenkbrauwen op, wat betekent dat hij positief gefascineerd is. Wanneer hij daar een paar minuten later ook zijn mondhoeken bij naar beneden trekt en begint te wapperen met zijn handen, weet ik dat hij de route herkent en enthousiast is over het gegeven dat we naar de meubelboulevard van Eindhoven rijden.

En dan is het bijna zover, de zomervakantie staat voor de deur en ondanks dat ik mijzelf heb voorgenomen nog het een en ander te gaan studeren als voorbereiding op komend schooljaar, moet ik toegeven dat het daar niet meer van gekomen is. 

‘Ik wil van de gedichten’, roept mijn bijna driejarige dochter steevast als ze ’s avonds een boek uit mag kiezen om voor te lezen. En dan mag eerst haar ene mama een gedicht kiezen, dan ik, dan zijzelf en tot slot nog de baby. Voor het gemak besluit zij waar de baby zin heeft, maar ze maakt een goede inschatting. ‘Fresia’ bijvoorbeeld, een gedicht over babypoep, enorm toepasselijk en het klinkt nog goed ook. De eerste strofe gaat als volgt: